Powiadają że dzielimy się
na tych co grają
i tych którzy są widzami
A ja patrzę jak gram
jestem widzem swojego życia
swej komedii i dramatu
Jedni grają drudzy są widzami
A ja patrzę jak gram rolę
poety krytyka i polityka
jestem widzem swego melodramatu
a wszystko to kosmiczna przygoda
A Ty kim jesteś?
a może by tak na karuzelę życia zamknąć oczy i niech świat zawiruje choćby przez chwilę niech orbita w swej prędkości przyspieszy rytm krążenia a później stanąć na szczycie planety wpatrzonym w gwiazdy wspomnień świecących własnym światłem wirujące jeszcze przez chwilę na niewidocznym łańcuchu... zapraszam
środa, 30 marca 2016
sobota, 19 marca 2016
Słowo
słowo jak dźwięk dzwonu
żłobi szczeliny w przestrzeni
niejednokrotnie sączone
jak krople rosy
spadające z zielonego liścia
prosto w spragnione usta
słowo jak lawina skoro
padło nie da się zatrzymać
można tylko się w nie zagłębić
poszukując sensu
słowo niszczy buduje
lub po prostu jest
dlatego lepiej być
niewerbalnym
żłobi szczeliny w przestrzeni
niejednokrotnie sączone
jak krople rosy
spadające z zielonego liścia
prosto w spragnione usta
słowo jak lawina skoro
padło nie da się zatrzymać
można tylko się w nie zagłębić
poszukując sensu
słowo niszczy buduje
lub po prostu jest
dlatego lepiej być
niewerbalnym
Subskrybuj:
Posty (Atom)