a może by tak na karuzelę życia
zamknąć oczy i niech świat
zawiruje choćby przez chwilę
niech orbita w swej prędkości przyspieszy
rytm krążenia a później stanąć na szczycie planety
wpatrzonym w gwiazdy wspomnień świecących
własnym światłem wirujące jeszcze przez chwilę na niewidocznym
łańcuchu... zapraszam
Przemoc - alternatywą pokój Ruch - pragnienie bezruchu to co nieruchome - wiecznie w ruchu Biegunowość dobra i zła na „raz” zmieniają się rolami inspirując się przeciwstawnie A jednak coś trzeba robić nawet jak stoję to poruszam się w jakąś stronę Przez huk doceniam ciszę ciszę zastępuję głosem bo słyszę za dużo Szarość przechodzi w kolory i odwrotnie Światłość ogarniana mrokiem aż ją unicestwi ustępując tylko wielkiej sile jasności Kropla drąży skałę zabierając ją ze sobą To co z ziemi wyrasta do ziemi powraca A jednak trzeba coś robić nawet jak stoję to poruszam się w jakąś stronę
Wiosną też słońce zachodzi. Doceniam to, że przemijam bezboleśnie. Boli, gdy widzę, jak nie rozkwitasz. Lustrzane odbicie szkodzi tym, którzy się w nim źle widzą. Oddychasz nikotyną, bo nie pamiętasz, jak smakuje oddech unoszący Twoje piersi. Wiosną nie zawsze jest słonecznie. Tak różnie postrzegamy świat, że nasze kontynenty ciał coraz dalej są od siebie. Moc pragnienia przeszkadza w poszukiwaniu prawdy. Zamykam drzwi… nie zostawiam kluczy pod wycieraczką. Samo wyjście nie oznacza zamknięcia. Samo przyjście nie oznacza, że jestem. Wiosną nawet w nocy świeci słońce. Dobranoc. 2015
