Dwa księżyce
Poprowadź mnie przez świat
Ludzkiego umysłu
Poprzez neurony piękna
Wyobraźni tworzącej sztukę
Otwórz drzwi żywota
kluczem wiolinowym
Weź mnie za dłoń
i tłumacz powoli melodie ciągłości
Zasłoń mi oczy bym widział dotykiem
Bo tu jest miejsce na duszę
Nie żałuj miłości
Oprowadzaj mnie proszę
po wąwozach myśli
która widzi horyzonty
Zdobywajmy kolejne szczyty
choć z nich nieraz nie ma powrotu
Nigdzie nie ma takiej żonglerki słowem
jak w naszej głowie
Nie krytykuj lecz odkrywaj
stronice księgi inspirowanej
która jest niesiona niekoniecznie
przez naszych dziedziców
ale kontynuacja trwa
bo nic nie dzieje się na próżno
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz